متاسفانه در جوامع بشری به خصوص در ایران و میان جوانان ما بین دو مقوله دوست داشتن و عاشق بودن تمایزی وجود ندارد و هر علاقه مندی به خود اجازه میدهد که ادعای عشق و عاشقی کند.حال آنکه این دو، مفاهیم کاملا مجزایی هستند و با دنیایی متفاوت. دوست داشتن در یک کلمه یعنی علاقه .علاقه هم که مقطعی است روزی هست و روزی نیست .به عبارتی دیگر آدم ها تا زمانی که خودشان بخواهند و شرایط به آنها اجازه بدهد و منافعشان به خطر نیفتد به چیزی یا کسی علاقمند می شوند و حاضرند تا جایی که می توانند در راستای این علاقه پیش بروند و به همان میزان که نفع میبرند و نیاز دارند وفاداری به خرج دهند .و اگر لحظه ای احساس کنند این علاقه دیگر سودی برایشان ندارد خیلی راحت پشت پا به همه چیز میزنند و فراموش میکنند و جایگزین دیگری را می یابند...اما بحث و مقوله عشق و عاشق بودن فراتر از هر آنچه که در ذهن بشریت بگنجد است .به همین دلیل بسیاری معتقدند که عشق افسانه است و مخصوص دنیای کتاب...هر کس نمی تواند معنای واقعی آن را درک کند .که تا حدی درست است ولی نه کاملا چون بسیارند کسانی که توانسته اند به این مرتبه برسند و عاشق باشند و زندگی کنند و بمیرند...عشق بر خلاف دوست داشتن یعنی محبت بی حد و اندازه نسبت به کسی یا چیزی که ابرازش پایانی ندارد.عاشق  لحظه ای یا سر سوزنی در مقابل معشوق به منافع  خود نمی اندیشد وبدون هیچ چشمداشتی  عشق می ورزد.حاضر است از جان و مال خود بگذرد و یا همه را فدای معشوق نماید.در خواب و بیداری به او می اندیشد و تمام تلاشش آرامش طرف مقابل است.